اشعار

انتقامش را گرفت این‌گونه با اعجازِ آه           آهِ او شد خطبۀ او، روز دشمن شد سیاه

قـصۀ کرب‌وبلا را دخـتری تغـیـیر داد           کاخ‌ها ویرانه شد، ویرانه‌اش شد بارگاه

چادرش دست نوازش بر سر صحرا کشید           سبز شد خارِ مغیلان و فدک شد هر گیاه

دختر این قوم تکلیف حجابش روشن است           چادرِ او تار و پودی دارد از خورشید و ماه

دخـتـر اِنّـا فَـتَـحـنا اشک می‌ریـزد ولی           گریه‌های او ندارد رنگ زاری هیچ‌گاه

بر سرش می‌ریخت خاک از بام‌ها، می‌سوختند           دخترانِ زنده در گور عرب از این گناه

بین طوفان، غنچه و گل سر در آغوش هم‌اند           او به زینب یا که زینب می‌بَرَد بر او پناه

تا شود زهرا، فقط یک کارِ باقی مانده داشت           شانه زد بر زلف آشفـته شده در قـتلگاه

چون زبانش بند می‌آمد خجالت می‌کشید           با سرِ بابا سخـن می‌گـفت، اما با نـگـاه

آه بابا! پا به پایت سوختم، خوردم زمین           رنگ گیسویم دلیل و زخـم پهلویم گواه

مـاند داغِ نـالـۀ من بر دل دشمن، فـقـط           خیزران وقتی که خوردی زیر لب می‌گفتم آه

جنگ پایان یافت بعد از تو چهل منزل ولی           عمه می‌جنگید با دستان بسته، بی‌سلاح

اربعین من نیستم از او سراغم را نگیر           این امانت دار را شرمنده‌تر از این مخواه

بعد از این هرجا که رفتی با تو می‌آیم پدر           پای من زخمی‌ست اما روبه‌راهم روبه‌راه

نزول کـرده‌ای، ای آیـه‌های روشن من            خوش آمدی به خرابه؛ بهـار گلشن من

بـنـفـشــه زار تـنـم آمــده بـه اسـتـقـبـال            هزار و نهصد و پنجاه زخم بر تن من

تـو بـارگـاه تـنـت آسـمـان پـنـجـم شـد!            بیا که سر بگـذاری به خـاک دامن من

هماره تـولـیت گـیـسـوی تو بـا من بود            شدند باد و سـنـان و شـراب دشـمن من

به بوریای تو تا حشر غبطه خواهم خورد            دوبـاره دسـت بـیـنـداز دور گـردن من

همیشه صوت تو، آویز گوش های من است            اگر چه پنجۀ غارت، شده است رهزن من

ز ضرب سیلی دشمن فقـط همین گویم            بلندتـر شـده حـالا صـدای شـیــون مـن

مرا به قـصـد فـدک می‌زدنـد قـنـفـذهـا            شبیه فاطمه بوده است جان سپردن من

خرابه نه، حرم من رواق علقـمه است            که عرش شانۀ ساقی شده است مدفن من

ﺷـﻜـﻮﻫﯽ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﺧـﺘـﺮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ            ﺳﺮﯼ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﻫـﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ

ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﻦ ﻭ ﺳﺎﻟـﺶ ﻏـﻨﭽﻪ می‌ﺯﺩ            ﻭﻟﯽ ﮔﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﻠﺒﯽ ﻣﻬـﺮﺑﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ

ﻣـﯿـﺎﻥ ﻫـﻖ ﻫـﻖ ﻭ ﻻﻻﯾـﯽ ﻭ ﺍﺷـﮏ            ﺩﻭ ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺳﯿﺎﻩ ﺭﻭﺿﻪ ﺧﻮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ

زبـان بـسـته اگر چه در قـفـس بود            کـبـوتـر بـود، حـسّ آسـمـان داشت

ﻧـﻪ ﯾـﺎﺭ ﻭ ﯾـﺎﻭﺭﯼ، ﻧـﻪ ﻫـﻢ ﺯﺑـﺎﻧـﯽ            ﻧﻪ ﻫـﻢ ﺑـﺎﺯﯼ ﻣـﯿﺎﻥ ﻛـﻮﺩﻛﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ

ﺳـﺮ ﺑــﺎﺯﺍﺭ ﺷــﺎﻡ ﻭ ﻛـﻮﭼـﻪ‌ﻫـﺎﯾـﺶ            ﻧﻪ ﺍﺯ ﺳﯿﻠﯽ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻃﻌﻨﻪ ﺍﻣﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ

دقیقاً " مثل ﺯﻫـﺮﺍ ".... ﺭﺍﻩ می‌ﺭﻓﺖ            ﺳﻪ ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮﺩ ﺩﺭﺩ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ

ﻫﻤﯿﻦ ﻛﻪ ﻟﺐ ﺯ ﻟﺐ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺩﻕ ﻛﺮﺩ            ﺯ ﺑﺲ ﻟﺐ ﺟﺎﯼ ﭼﻮﺏ ﺧﯿﺰﺭﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ

ﺗـﻨﯽ ﺗُـﺮﺩ ﻭ ﺷـﻜـﺴـﺘﻪ ﻣﺜـﻞ ﺷـﯿـﺸـﻪ            ﻛﻪ ﯾﻚ ﺧﻂ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻧﺶ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ

ﺑـﻨـﻔﺶ ﻭ ﺯﺭﺩ، ﻧﯿـﻠﯽ، ﺍﺭﻏـﻮﺍﻧﯽ ....            ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﻛﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ

ﺯﻥ ﻏـﺴـﺎﻟﻪ ﺭﻭﯾﺶ ﺁﺏ مـی‌ﺭﯾﺨـﺖ            ﻭ ﺁﯾـﻪ ﺁﯾـﻪ ﻛـﻮﺛـﺮ ﺑـﺮ ﺯﺑـﺎﻥ ﺩﺍﺷـﺖ

بیت الغـزل هر غـزل ناب رقـیه است            خورشید علی‌اصغر و مهتاب رقیه است

«نزدیک‌ترین راه به الله حسین است»            نزدیک‌تـرین راه به ارباب رقیه است

در بــاب بــرآوردن انــواع حـــوائــج            یک باب خدا دارد و آن باب رقیه است

در زاویۀ عـرش خدا قاب بزرگی ست            نامی که شده زینت این قاب رقیه است

در خلـوت خود معـتکـفـند اهل محبّت            در مسجد این طایفه محراب رقیه است

دردانـۀ اربـاب که با دست ابا الـفـضل            از چشمۀ کوثر شده سیراب رقیه است

حـاجـت طـلـبـیـدنـد از او عـالـم و آدم            زیرا که فقط مهر جهان تاب رقیه است

کنارِ زخم‌هایت زخمِ من انگار چیزی نیست            به جانِ چشمِ تو این چشم‌های تار چیزی نیست

ندارم آب؛ وقت شستشویت اشک‌هایم هست            ولی پیشِ سرت انگار این رگبار چیزی نیست

نپرس اینقدر، از من نیمۀ تاریکِ ماهم چیست؟!            خسوفم را تماشا کن؛ نکن اصرار، چیزی نیست

نخواه از دخترت تا روسری بردارد از مویش            که زیرِ سایۀ این چادرِ گلدار چیزی نیست

نبین بر گونه‌ام حکّاکیِ ذکرِ عـقیقـت را            به دستِ ساربان یک شب شدم بیدار، چیزی نیست

نپرس از گوشواره، از النگو، از گلوبندم            فقط یک چند باری رفته‌ام بازار، چیزی نیست

به هرکس خیمۀ سوغات را می‌گشت می‌گفتم            ببین گوشِ مرا؛ دست از سرم بردار؛ چیزی نیست

گلِ سرخِ بدون ساقه در گلدانِ سرنیزه!            نبین پای مرا؛ این زخم‌های خار چیزی نیست

حــالـم بــدون تـو تــمـاشــایـی نـدارد            جز تو کسی در قلب من جایی نـدارد
آن قـدر خـوبـی به تمام شـهـر گـفـتـم            من دلـبـری دارم کـه هـمتـایـی نـدارد

دست خدا! دستی بگیر از رعیت خود            از رعـیـتی کـه جـز تو آقـایـی نـدارد
تـهـذیـب شـرط اول دیـدار یـار اسـت            بـیـچـاره چشم من کـه تقـوایـی نـدارد
از ندبه‌های مادرم هر جمعه پیـداست            غـیـر از ظـهـور تـو تـمـنـایـی نـدارد
بـا هــر فــراز نـاحــیـه بـایـد بــبــارد            چـشـم بــدون گــریـه کـارایـی نـدارد
با دوری‌ات حالم شبیه آن یـتیـمی‌ست            کـه سـالــیـان ســال بــابــایـی نــدارد
جـان یـتـیـمی کـه خـرابه منـزلش شد            بـابـا بــیـا طـفـلـت دگـر نـایـی نـدارد

امشب دلم تنگ است و غم بسیار دارم
یـابن الحسن با عـمه جانت کـار دارم

امشب که هـستم دعـوت باب الحوائج            دم می‌زنـم از سـاحـت بـاب الحـوائـج
شرمنـده‌ام از اینکه خیـلی کـم سرودم            در باب فـهـم و عـفّـت بـاب الحـوائج
هر جا کـم آوردم نـشستم رو به قـبـله            دادم سـلامـی خـدمـت بـاب الحـوائـج
شکـر خـدا هـمـواره کـارم راه افـتـاد            در سایـه سـار رحـمـت باب الحـوائج
مَــرَّ بِــنــا، اَلْـلَـیــلَـتَـیـنَ مِـن مــحــرم            یـعـنـی رسـیـده نـوبت باب الـحـوائـج
ای کـاش عـزرائیـل جانـم را بگـیـرد            در روضه‌های حضرت باب الحوائج

زانـو زدم در محـفـلش قـیـمت گـرفتم
من از رقـیـه بـارها حـاجـت گـرفـتـم

انـسـیـه، حُسنـا، هانـیـه، حورا رقـیـه            آئـیـنـه دار حــضـرت زهـــرا رقــیـه
با چـادری که بر سرش دارد همیـشه            حُجـب و حیـا را می‌کـنـد معنـا رقیـه
با ربـنـایـش عـطـر کـوثر می‌فـشـانـد            هـر شـب ســر ســجــادۀ بـابـا رقــیـه
دل می برد گرچه حسین از خلق عالم            دل مـی‌بـرد از «دلـبـر دلـهـا» رقـیـه
حبل المتین از ریشه‌های چادر اوست            امـیـد شـیـعــه روز وانــفــسـا رقــیـه
با خود بهـشتم می‌برد فـردای محـشر            تـرسـی نـدارم در قــیـامـت بـا رقـیـه
حلال مـشکـل‌هـا شـده، از کـار دنـیـا            دارد گـره وا می‌کـنـد هـر “یـارقـیـه”

نـامش شـبـیــه نـام زهرا گـریـه دارد
داغ رقـیـه بیـش از این‌ها گـریه دارد

اصلا رقـیه جـنـس غمش فرق می‌کند            حـتی کـتـیـبـه و عـلـمـش فـرق می‌کند

دردانه‌ای که روی ضریحش عروسک است            با اهـل بیت هم حـرمـش فـرق می‌کند

در بارگـاه او که زند طعـنه بر بهشت            دربـان و خـادم و خـدمش فرق می‌کند

دریای اهل بیت پر از دُرّ و گوهر است            امـا حـسـیـن دُرِّ یـمـش فـرق مـی‌کـنـد

بـاب الحـوائجـی‌ست که اندر مـقـام او            فـرمـوده‌انـد او کـرمـش فـرق می‌کـنـد

غمخانه‌ای که گشته به پا در عزای او            بـانی مـجـد و محـتـرمش فـرق می‌کند

هرگز عجیب نیست که حیران شود مسیح            بـیـند که با مـسـیح دمـش فـرق می‌کند

با فـاطـمه مقـایـسه شد بـین روضـه‌ها            اما سه سـالـه قـد خـمـش فـرق می‌کـند

زهراست کـوه صبـر ولیکن رقـیه‌اش            کم طاقت است، سن کمش فرق می‌کند

دقت بکن به گونۀ خود وقت روضه‌اش            حس می‌کنی که اشک نمش فرق می‌کند

شد پاره گوش او و عـدو گفت حرمله            این گـوشواره هر گرمش فرق می‌کند

روی سه ساله، دست عدو، آه بگذریم            اصلا رقـیه جنس غـمش فـرق می‌کند

فارغ از خود کی کند ساز پریـشانی مرا            بس بود جمعـیتم کز خویش می‌دانی مرا

در بساط وصل، چشم و لب ندارند اختلاف            گـر بـگـریـانی دلـم را یا بـخـنـدانی مـرا

خیزران از حرمتم برخاست اما بد نشست            کاش ای بابا نـمی‌بـردی به مهـمانی مرا

چند شب بی‌بوسه خوابیدم دهانم تلـخ شد            نیستی دخـتر مـرنج از من نمی‌دانی مرا

دخـتــران شـام مـی‌گـردنـد هـمـراه پــدر            کاش می‌شد تا تو هم با خود بگردانی مرا

دخترت نازک‌تر از گل هیچ گه نشنیده بود            گوش من چون چشم شد اسباب حیرانی مرا

تخت و بختی داشتم از سلطنت در ملک خویش            کاش می‌شد باز بر زانـوت بنـشانی مرا

انتظاری مانـده روی گـونه‌ای پـژمرده‌ام            می‌توان برداشت با بوسی به آسانی مرا

شبنم صبحم، خیالم، خاطـرم، شوقم، دلم            ارتباطی نیست هرگز با گران‌جانی مرا

چشم تو هستم، ز غیر من بیا بگـذر پدر            چـشم‌پـوشی کن کـفـن باید بپـوشانی مرا

دنیا برای درک مقـامش محـقـر است            او بـارگـاه جـلـوه آیـات کــوثـر اسـت

مـریـم‌تـرین کـنـیز خـدا در خـرابـه‌ها            گریان ذبح تشنۀ خود مثل هاجر است

ممسوس ذات حضرت پروردگار شد            مستغـرق صفات جمالی این سر است

با مـد آه او هـمــه مـعــراج مـی‌رونـد            سیر و سلوک فاطمه‌ها، اشک محور است

سیلی که خورد نرگس چشمش شهید شد            اما هنوز چـشم ترش نـاز پـرور است

چشم و چراغ قافـله گم شد میان دشت            شرح مصیـبتـش چقدر زجرآور است

عمه بنفشه‌های تنش را شمرد و گفت            با لالـه‌هـای پیـکـر بـابـا بـرابـر است

بابا که گوشوارۀ عـرشی فاطمه است            گریان گـوشـوارۀ خـونین دخـتر است

بـانی قـتـل حـوریـه، بــازار شـام شـد            بانی قـتل حوریه، چوب ستمگر است

حـتـی برای دفـن تـنـش بـوریـا نـبـود            تـشیـیع پیکـرش ز پدر بی‌ریا تر است

بابا پناهـگـاه جـهـان گـسـترت کجاست            تـنهـا به شـام آمده‌ای لشکـرت کجاست

مـشـتاق دسـتـبـوسـی بـاب الـحـوائـجـم            عـبـاس، آن بـرادر نـام آورت کجاست

دیـدم بـه کـربـلا بـدنت پـاره پـاره بـود            نالان ز پا فتادم و گـفـتم سرت کجاست

امشب ولی به عکس شده صحنه وصال            بینم سرت میان طبق، پیکرت کجاست

ای قـائـم الـصلـوة بـبـین صبـح می‌دمـد            وقت اذان رسیده علی اکـبرت کجاست

مشکن دل رباب که او دل شکسته است            بشکن سکوت را و بگو اصغرت کجاست

روی کـبـود شاهد مـظـلـومی من است            ای کان عـدل محکـمه داورت کجاست

از در مران «کلامی» هجران کشیده را            ما را پـناهگـاه بغـیـر از درت کجاست

آمدم ویران کنم این کاخها را بر سرش            شام را می‌کوبم این شامِ بلا را بر سرش

من به زیرِ پای زینب می‌کـشانم شام را            مثل این خـاکِ خـرابه می‌تکـانم شام را

شعله دیدم لیک از عشق تو تب کردم خودم            مردمان نانـجـیـبش را ادب کردم خودم

سِـیـرِ معـراجـی جـمالی را جلالی آمدم            تا در آغـوشت کشم با دست خـالی آمدم

رأس نی دیدم سرت را زخمِ رویم خشک شد            مثل خشکیِ گـلویِ تو گـلویم خشک شد

چند شب بی‌بوسه خوابیدم دهانم تلخ شد            زجر زد روی لـبم شیرین زبانم تلخ شد

عـمـه‌ام می‌گـفـت با او راه می‌آیـد نـزن            نالـه‌اش خامـوش شد کـوتاه می‌آید نـزن

بچه است از داد می‌ترسد نزن اما زدند            دختر از فـریاد می‌تـرسد نـزن اما زدند

فرش راهت می‌شود این موی درهَم ریخته            بوسه می‌گیرم زِ تو ای روی درهَم ریخته

عمه جان حس می‌کنم مژگان بابا کم شده            خیـزران ای داد یک دندان بابا کـم شده

مِنَّت ویرانه‌اش را خِیلِ مُژگان می‌کِشند            گنج‌ها را غالباً شاهان به ویران می‌کِشند

زحـمتِ زائرِ نـوازی‌هایِ او را از قدیم            جبرئیل و آدم و نوح و سلیمان می‌کِشند

او شبیهِ زینب و فرمان پذیرش عالم است            بارِ او را آسـمـانی‌ها به قـرآن می‌کِـشند

در خـرابه ماند اما کاخ را ویـرانه کرد            اَمرِ او را آفتاب و باد و طوفان می‌کِشند

گریه را از فاطمه آموخت تا زهرا شود            از دو چشمانش خجالت اَبر و باران می‌کِشند

آنکه دختر دارد این را زودتر حس می‌کند            دخـتران نازِ پدر را با پدرجان می‌کِشند

پایِ او عـادت ندارد بر زمین باشد اگر            عمه‌ها جایِ عمو او را به دامان می‌کِشند

موقعِ خوابش فرشته‌های غـمگینی فقـط            بالِشان را رویِ تاول های سوزان می‌کِشند

عمه‌هایش نیمه‌شب وقتی که خوابش می‌بَرد            یک به یک از پایِ او خارِ مغیلان می‌کِشند

دیگر از بازی بدش می‌آید از وقتی که دید            چادرش را هر طرف با دستِ طفلان می‌کِشند

با طنابی که به دستش داشت مشکل می‌رود            با طنابی که به گردن داشت آسان می‌کِشند

سنگ بود و چنگ بود و شعله اما هیچ یک            طفـل را دنبـالِ بابا نـیـزه‌داران می‌کِشند

گفت دیگر عمه دندان های شیری‌ام نماند            وای با سیلی چرا در شام دندان می‌کِشند

آسمان ابری شد آخر پا به پای صورتم            آفـتابی نیست بعـد از تو هـوای صورتم

شد سپید از داغ و برعکس مصیبت دیده‌ها            رخت نو پوشیده مویم در عزای صورتم

از دو چشم خود فرات و دجله آخر ساختم            تا کمی لب تر کنی در کربلای صورتم

بسکه دنبال سرت افـتان و خـیزان آمدم            مانده روی خاک صحرا رد پای صورتم

با عمو حرفی نزن از بسکه سیلی خورده‌ام            مانده روی دست های زجر جای صورتم

مردم از دلتنگی ات بابا مرا محکم ببوس            بوسه با اینکه ضرر دارد برای صورتم

صورت زخمی اگرکه باب میل بوسه نیست            گیسوانم را نوازش کن به جای صورتم

آه بگـذارم پـدر این بار با این وضعـیت            دست هایی که نداری را کجای صورتم

ماهِ بعد از چارده یک روزه‌اش هم کامل است            گاه طفلی در زمان کودکی اش عاقل است

می‌رسد وقتی که تا ترقوه جان، بین عرب            گـفـتن یک یا رقیه راه حل مشکل است

در عرب با اینکه نامت شد رقیه، آخرش            پیش بابایت نشان دادی که جان ناقابل است

گاه می‌میرد کسی در لفظ از دوری یار            گاه مانند تو هم می‌گوید و هم عامل است

ذکر تو زیر زبانم هست و تربت در کَفم            آب وقتی هست در واقع تیمم باطل است

هم که بابا را به یک لبخند جان تازه‌ای            هم برایش بوسۀ از راه دورت قاتل است

تا بگیرد بوسه خم شد نیزه سوی گونه‌ات            قبله از آن روز نزد اهل معنا مایل است

شد دخـیل دامنت دستم که کـشتی نجات            هرکجایی که توقف کرد آن جا ساحل است

گوش پـاره جای خود، اما دلیل گـریه‌ام            از شـنـیدن های الفاظی شبیه سائل است

یقیناً دارد از مولا و از زهرا نشان این طفل            که می‌آید به دست بسته و قد کمان این طفل

اگر مادربزرگش را چهل تن می‌زدند آن روز            چهل منزل کتک خورده‌ست از یک کاروان این طفل

محک خورده‌ست با هرسنگ بین راه صبر او            که پس داده‌ست مثل عمۀ خود امتحان ‌این طفل

نبین سر می‌گذارد روی خاک سرد ویرانه            که جایش بوده در آغوش‌ بابا یک زمان این طفل

نمی‌دانم چه رخ داده ست بین راه که حالا            قدش طعنه زده بر قامت پیرزنان این طفل

نبین حالا به این لکنت زبانش شهر می‌خندد            که بوده روزگاری دختری شیرین زبان این طفل

دو پای خالی از خلخال دارد، در عوض حالا            دلی پُر دارد از دست سنان و ساربان این طفل

دسـتی به چـشم های ترم خـورد بی‌هوا            سر نیزه‌ای به بال و پرم خورد بی‌هوا

از جانب یـهـود بـبـین پـاره‌های سـنگ            از چـند زاویـه به سـرم خـورد بی‌هـوا

بابا هنوز خون تو بر نعـل اسب هاست            این مُهـر سرخ بر کـمرم خورد بی‌هوا

پهلـوی من شکـسته شد و عمه پـیر شد            بسکه لـگـد به اهل حـرم خـورد بی‌هوا

وقتی که خیزران به لب خشک تو نشست            انـگـار تـیـر بر جـگـرم خـورد بی‌هـوا

عمه گرفته چشم مرا، فکر کرده است!            بابا به تـشت زر نـظـرم خـورد بی‌هوا

قصد زدن نداشت، فقط ناز کرده است!            مردی که چکمه‌اش به سرم خورد بی‌هوا

بـایـد کـه شـرح داد خـرابـات طـور را            پای تو ریخـت زمـزم اشک طهـور را

باید که شست زلف تو را با گلاب ناب            چون راهبی که درک نموده حضور را

از بس که باد پـنجـه زده بین زلـف تو            بـایـد کـه بـاز کــرد گـره‌هـای کـور را

پـاهـایم آبـلـه زده بابا، عـمو کجـاست؟            بـایـد عــمــو ادب بـکــنــد راه دور را

انـبان به دوش، خانۀ ما هم سری زدی            سـهـم خـرابـه کـرده‌ای آیــات نــور را

همراه اشک، سورۀ کـوثر بخوان پـدر            بابا بخـوان برای همه، این سـطـور را

حـوریـه را کـنـیـزی مـنـزل نـمی بـرند            در بین طشت زمزمه کن«یا غیور» را

از روی نیزه زمزمه کن «ان یکاد» را            دیـدی به دور قـافـله چـشمان شور را؟

نــفــریـن کـنـم بـانـی بــزم شــراب را            طشت طلا و بـوسـۀ چـوب جـسور را

جـان می‌دهـم بـیا و مرا تا نـجـف بـبـر            تا که دوبـاره حـس بکـنم آن غـرور را

یه باغـچه گُل با سـاقۀ شـکـسته            خــرابــه و مـخــدرات خـســتـه
بعد تو ما یه روز خـوش ندیـدیم            قــسـم بـه هـر نـافــلـۀ نـشـسـتـه

نیـسـتی شده کُـنج خـرابه خـانه‌م            دخـتـرا مـی‌زنـن زخــم زبــانــم
بذار بگن “بابات تو رو نمی‌خواد”            دوسِت دارم، دوسم داری، می‌دانم

چـقـدر صدا زدم؛ بـابـا کجـایی؟            سخته تو صحرا گم شدن خدایی
من که اصلاً شمرو حلال نکردم            زجر و حـلال نکن تو هم بابایی

قـصّـۀ غــصّـه‌هـام نــداره آخـر            حـق بـده تـاره چـشـم دائـمـاً تـر
اما بابا سـوی چـشـامـو کـم کرد            ضـربۀ بی‌هـوای سـیـلی بـیشتر

سیلی زدن به صـورت مـنی که            تو شـهـرمون بهـم میگـن ملیکه
خـیلی برای عـمه جان دعـا کن            تو درد تک تکِ مـاهـا شـریکـه

بـرمـی‌دارم فـاصـلـمـونـو تـا تو            بـایـد بـبـیـنـی حـال خـواهـراتـو
آوردنـت تـا پـیـش عـمـه بـا من            بـردن من از این خـرابـه بـا تـو

محاسنت رو کی به خون کشانده؟            خاک یـتـیـمی رو سرم نـشانده؟
عـیـبـی نـداره دسـتـاتـو نــداری            مـویی واسه شـانـه شدن نـمـانده

بـریم یه جـایـی که گِـلـه نبـاشـه            بـین مـن و تـو فـاصـلـه نـبـاشـه
هرجایی پـیـشم بـاشی خـوبه اما            بـریم یه جا که حـرمـلـه نـبـاشـه

ای وای اگر مـوی سـرت سوخته باشد            در آتـش خـیـمه جـگـرت سوخـته باشد

سخت است که فـریاد زنی در دل آتش            چون حـنجـرۀ نوحه گرت سوخـته باشد

بیهـوده شود کـوشـش پـرواز و پـریدن            از ناقـه اگر بـال و پـرت سوخـته باشد

چون شاخۀ خشکی که به هر ضربه میفتی            مخصوصاً اگر برگ و برت سوخته باشد

آتش که بیفـتد به سر و روی تو از بام            انگار جهـان در نـظـرت سوخـته باشد

تاریک شود شام غمت تیـره تر از شام            وقتی روی نیـزه قـمـرت سوخـته باشد

با حرمـله سخـت است صدا کردن بابا            با سیـلی اگر چـشم تـرت سوخـته باشد

آمـدی جـانم به قـربـان شـمـا بابای من            مـهـربانِ ساکـن بر نـیـزه‌ها بـابـای من
چه عجب که نیزه‌ها دست از سرت برداشتند            نازنـیـنم تو کجـا ایـنجا کجـا؟ بابای من

جای تو آغوش من باشد نه در طشت طلا            من بدم می‌آیـد از طشت طلا بابای من
من که دلتـنگ نوازش های دستان توأم            دست هایت را نیاوردی چرا؟ بابای من
حرف هایم را اگر آرام می‌گـویم ببخش            از گـلـویم در نـمی‌آیـد صـدا بابـای من
باورش سخت است اما راه رفتن های من            سخت گردیده برایم بی‌عـصا بابای من
ماجرای کوچه‌های شام پیرم کرده است            چـشم های بی‌حـیا کُـشـته مرا بابای من
تو به روی نیزه‌ای و من به روی ناقه‌ای            می‌شنـیـدم می‌شـنـیدی ناسـزا بابای من
از لـباس خاکی عـمه خجـالت می‌کـشم            بعد من گاهی به دیـدارش بیا بابای من